Kurt Van Eeghem pleit voor stilte
Bezield, bevlogen en gedreven: Kurt Van Eeghem kan zijn grote passie voor cultuur niet wegstoppen. In elk nummer van Davidsfonds Cultuurmagazine neemt hij cultureel Vlaanderen onder de loep en vertelt hij wat zijn hart sneller doet kloppen. Hieronder lees je zijn poëtische pleidooi voor de stilte, gepubliceerd in ons juninummer.
Tekst: Kurt Van Eeghem
Mijn weekdag begint met een half uurtje zwemmen. Telkens als mijn hoofd boven water komt, hoor ik keiharde radiomuziek. Enkele forse slagen op de drums of een stem die hoogst opgewonden met een luisteraar belt. Ik duw met de benen en open de armen, het hoofd boven water – herrie – en duik weer onder. Schoolslag met geluidsflashes.
De slager en de bakker zijn uitzonderingen op de regel, maar de supermarkt aanbidt het lawaai. Tussen mededelingen als “droge voeding, kassa vier” en “een slager wordt aan zijn afdeling gevraagd” draperen de alomtegenwoordige boxen tapijten van ritmes over de rekken.
Elke kapper die een beetje bij de tijd is, heeft ‘lounge’ in de aanbieding. Je kent ze wel, die deinende, dreinende computerdreun van zacht borstelende drums. Daarboven mag een ijl stemmetje af en toe een kreetje lossen of zorgt een namaak Miles Davis voor onbetekenende accenten. En dat kan uren duren, want de dreun is een oneindige lus. Wie dat boeiend vindt, houdt allicht ook van het testbeeld op televisie.
De grootste luxe die de westerse mens zich kan wensen is stilte
Uit de openstaande deuren van de winkels klinken schlagers, hits, oldies en Berberse muziek, je verzint het maar. Zoek je rust op café, dan is dat buiten Radio 2 gerekend. Een fantastische familiezender, u hoort mij niet klagen, maar ik zoek echt wel rust.
Tijdens markten, kermissen en winterse feestdagen krijgt de hele straat een geluidsbad. Zelfs op doodgewone weekdagen zorgt de dakwerker, die even verderop levensgevaarlijke toeren uithaalt met roofing of dakpannen, voor een streepje Joe FM. Reken erop dat de werfradio venijnig scherp en ongenadig hard staat afgesteld.
De grootste luxe die de westerse mens zich kan wensen, is stilte. Mocht je niet meer weten wat stilte is: in Wallonië vind je ze nog. In Vlaanderen tref je de stilste plekken merkwaardig genoeg aan in het hartje van onze steden, als de avond overgaat in de nacht. Onlangs verliet ik het muzikale bad van een restaurant in het hartje van Antwerpen en de stilte was adembenemend mooi. Ik luisterde vertederd naar de klank van mijn eigen voetstappen. Misschien zijn mensen gewoon bang voor de stilte.
Copyright foto: Thomas De Boever
