Dit zijn de winnende teksten van Junior Journalist 2025!

Gepubliceerd door Davidsfonds op 28 april 2025

WINNAAR REEKS 1 – 5^DE EN 6^DE LEERJAAR BASISONDERWIJS

• Naam: Clara Gigé
• School: Vrije Basisschool De Bolster in Neerijse (Huldenberg)
• Afdeling: Davidsfonds Huldenberg
• Titel inzending: En nog eens …
  

En nog eens …

Het is een mooie zondag in maart. De dieren van het grote dierenbos hebben vandaag het feest van ‘de sprinkhaan-verbrak-zijn-hoogterecord’ gevierd. Gisteren vierden ze ‘eekhoorn-vindt-een-nootje’. Vrijdag 'olifant-heeft-een-liter-water-geslurft' en donderdag ‘mier-heeft-een-takje-gedragen’. Dat is wel heel vaak feest. De dieren waren het echt beu om steeds maar feest te vieren. Ze dachten: “als we nu eens iets anders doen dan heel de tijd te feesten. Ja, iets anders!” Dat zou hen opfleuren. Ze zouden dingen bijleren. En het zou vast ook minder vermoeiend zijn om niet de hele tijd te feesten. Maar hoe doe je dat? Niet feesten? Ze besloten om raad te vragen bij de wijze ooievaar.

Zo gezegd, zo gedaan. De leeuw liep voorop, de rest volgde. Ondertussen vierden ze nog het feest van 'we-lopen-allemaal-achter-elkaar-in-het-bos'. Olifant strooide confetti in het rond. Beer riep luid: “HOERA!” Eekhoorn trok een grote taart uit zijn binnenzak, en zo liepen ze al feestend verder. Ze klopten aan bij de ooievaar. Hij deed open, maar hij was een beetje gefrustreerd omdat ze hem stoorden. Hij was bezig met de uitnodigingen van zijn 10de verjaardag. De dieren vroegen heel lief: “mogen we alsjeblieft een vraag stellen?”

De ooievaar luisterde aandachtig. “Eigenlijk vinden we altijd maar feesten een beetje saai”, zeiden de dieren. “Wat vind jij?” De ooievaar vond dat ze wel gelijk hadden. Hij was al die feestjes ook een beetje beu. Maar wat doe je dan de hele dag, als je niet feest? Ze besloten er samen over na te denken. Eekhoorn zijn oren zagen helemaal rood van het nadenken. Beer lag te woelen op de zetel van ooievaar, zo hard dacht hij na. Op leeuw zijn gezicht vormden zich rimpels van het nadenken.

“He, we zouden het ‘dat-we-geen-feest-meer-vieren'-feest kunnen vieren”, zei de ooievaar. “Neeeeeee!” riep iedereen in koor. De beer kwam met het idee om op vakantie te gaan naar een bos waar ze nooit feest vieren. De ooievaar stelde springtouwen of voetballen voor. Maar waar konden ze dan goals en een bal vandaan halen? “We kunnen ze bestellen via Sports.com”, riep iemand. De mier ging ze meteen bestellen.

Twee uur later…

Oef, het was eindelijk gelukt. Wat was dat moeilijk zeg, met al die cookies en privacy voorwaarden. Nu nog één dag wachten op het pakketje en ze zou kunnen spelen. “Laten we ondertussen het feestje ‘van-het-pakketje-komt-over-een-dag-aan’ vieren”, zei olifant.

"Zeg we gingen toch geen feest meer vieren", zuchtte de reiger? Ja, daar had hij gelijk in.

De volgende dag zagen ze de pakjesbezorger al van ver aankomen. Nu konden ze eindelijk voetballen en hadden ze eens wat anders te doen. "Laten we meteen beginnen" zei de leeuw. “Ik hou van voetbal. Ook al heb ik dat nog nooit gespeeld.” Twee minuten later liep de leeuw, ver voor op de anderen, naar de goal, de bal voor zich uit schoppend. “Kom op, riepen de

dieren!” “Go, go leeuw! Komaan, leeuw! Echt waar, scoor nu!”. De leeuw scoorde. De mier begon dolgelukkig te joelen en de eekhoorn trok bijna een taart uit zijn binnenzak. Maar hij bedacht zich net op tijd. “Nee! Stop! We gingen helemaal niet meer feesten.”

Ze besloten nog een hele dag bij de ooievaar te blijven om voetbal te spelen. Op het einde van de dag, waren ze trots op zichzelf. Ze hadden niet een keer feest gevierd, alleen maar gevoetbald. Toen was het tijd om afscheid te nemen. De dieren bedankten ooievaar al zwaaiend voor de gastvrijheid en gingen op weg naar huis.

Tot …

“Hey!” riep de ooievaar. “En mijn verjaardag dan?”

WINNAAR REEKS 2 - EERSTE GRAAD SECUNDAIR ONDERWIJS

• Naam: Victor Meert
• School: GO! Freinetschool Villa Da Vinci
• Afdeling: Davidsfonds Sint-Niklaas
• Titel inzending: Het leukste feest: Kerstmis

Het leukste feest: Kerstmis

Elk jaar kijk ik heel erg uit naar Kerstmis en vooral naar kerstavond. Bij ons thuis staat altijd een grote kerstboom, die versierd is met tientallen meters lichtjes (en dat is niet overdreven). Er staat een grote tafel in het midden van de woonkamer. Papa kookt voor de hele familie, mama zorgt voor alle decoratie en ik speel DJ. Op Spotify hebben we al jaren een vaste lijst met kerstliedjes. “It’s beginning to look a lot like Christmas” van Michael Bublé is mijn absolute favoriet en dit liedje zet ik vanaf oktober al heel vaak op. Zo zijn onze eigen kersttradities ontstaan, die we elk jaar trouw naleven. En wij niet alleen! Over heel de wereld wordt Kerstmis gevierd. Iedereen viert het op zijn eigen manier, maar het draait altijd om gezelligheid, samenzijn en lekker eten.

Kerstboom kiezen

Voor ons start Kerstmis met het uitkiezen van de perfecte kerstboom: hij moet groot en breed zijn, met dikke, groene takken. Wij zetten nooit een neppe kerstboom, maar gaan voor een echte dennenboom. En zo hoort het volgens de traditie. Het zetten van de kerstboom zou ontstaan zijn bij de Germanen, die dennenbomen heel bijzonder vonden. Dennenbomen blijven het hele jaar door groen en staan daarom nog altijd symbool voor de nieuwe lente. Tijdens de midwinternacht, de kortste dag van het jaar, zetten de Germanen een dennenboom in het midden van het dorp. Ze versierden de boom met appels, manen en sterren. Niet zo heel anders als wat wij nu doen met onze dennenbomen.

Een wereldwijd feest vol tradities

Niet alleen de kerstboom is een typische kersttraditie. Over heel de wereld zijn er vele tradities en legendes: van gourmetten in Nederland tot levende kerststallen in Spanje en de “Flores de Noche Buena” (“Bloemen van de Heilige Nacht”) in Mexico. Mijn meter, die Mexicaanse is, vertelde me over deze bijzondere bloemen. De legende is bij ons minder bekend, maar het is wel een heel mooi verhaal. Het gaat over een arm meisje dat alleen een beetje onkruid had om het wiegje van Jezus in de kerststal te versieren. Toen ze het onkruid neerlegde, groeide er plots, uit het niets, felrode bloemen in de vorm van een ster uit. Ook in andere landen vind je verhalen van kerstmirakels. Geen wonder dat er zoveel romantische films over Kerstmis gaan!

Commerciële chaos

Tussen de kerstlichtjes en lekkere maaltijden door is Kerstmis vandaag ook een commercieel spektakel. Al vanaf september vind je kerstversiering in de winkels, en in december jagen we als gekken op de laatste cadeaus. Winkels zijn extra open op zondag en geven speciale kortingen, als je maar genoeg koopt. We lopen rond met lijstjes vol ideeën en staan uren aan te schuiven voor het perfecte geschenk. Maar geen stress, het gaat om de gezelligheid, toch?

Witte kerst?

Gelukkig is het bijna herfstvakantie, en loert Kerstmis stilaan om de hoek. We kunnen beginnen aftellen naar “the most wonderful time of the year” en – met een beetje geluk – een witte kerst. Ik heb dat nog nooit meegemaakt, maar stiekem droom ik van rondstappen in een tuin vol sneeuw, met de muziek van Mariah Carey en Bing Crosby op de achtergrond. Een dikke jas, bevroren ramen en een huis vol lichtjes: dat is voor mij de perfecte Kerstmis.

WINNAAR REEKS 3 - TWEEDE GRAAD SECUNDAIR ONDERWIJS

• Naam: Mona Snauwaert
• School: Bovenbouw Maricolen Maldegem
• Afdeling: Davidsfonds Maldegem
• Titel inzending: Iedereen verdient een reden om te vieren
  
  

“Iedereen verdient een reden om te vieren.” Een inkijk in het levensverhaal van de Aalsterse Prins Carnaval.

Van ‘profiterende migrant’ tot één van de geliefdste figuren onder de menigte. In dit interview worden we meegenomen naar het leven van Rafi Qasim, de huidige Prins Carnaval van Aalst.

Kunt u uzelf even voorstellen?

“Zeker. Mijn naam is Rafi Qasim, ik ben 32 en hou enorm van … carnaval. Het is dan ook een enorme eer om mijzelf Prins Carnaval van Aalst te mogen noemen. Ik ben geboren in Gaza, maar ben zeventien jaar geleden samen met mijn moeder hier in Aalst komen wonen. In 2020 kreeg ik een zoontje, Yusuf.”

Hoe zag uw leven eruit voor u naar België kwam?

“Mijn leven bestond vooral uit het trekken van plaats naar plaats in de hoop op een stabiel leven. Ik werd geboren op 12 september 1992 in het Palestijnse dorpje Al Bayuk. De levensomstandigheden daar waren echter niet veilig. Het tot op de dag van vandaag actieve Israëlisch-Palestijnse conflict zorgde voor rellen en bomaanslagen die vele levens eisten. Eén van deze aanslagen kostte ook mijn eigen vader, Yusuf Qasim, het leven. Destijds was ik vier. Ik herinner mij niet veel over mijn vader, maar hij was een goed mens en geliefd in ons dorp.
Kort na deze gebeurtenis vluchtten mijn moeder en ik weg. Samen met anderen uit ons dorp lieten we alles wat we kenden achter en werden we vervoerd naar een vluchtelingenkamp aan de Zuid-Italiaanse kust. De tocht van Palestina naar Italië was een gevaarlijke, en kostte enkele dorpelingen het leven. We verbleven drie jaar lang in dat kamp.
Op mijn achtste trok mijn moeder samen met mij verder Europa binnen in de hoop mij een beter leven te kunnen geven. We kwamen in Frankrijk terecht. Hier woonden we enkele jaren in een sociale woning. Ik ging er naar school en had vrienden, mijn moeder werkte in de lokale supermarkt. Ze slaagde er echter niet in om een Frans paspoort te verkrijgen. We verhuisden nogmaals, dit keer naar België.”

Wat was uw eerste kennismaking met carnaval?

“Ik kwam voor het eerst écht in contact met carnaval mijn derde jaar in België. Ik was achttien. Elke dinsdag- en donderdagavond volgde ik Nederlandse les. Vanwege mijn origine werd ik vaak uitgescholden op straat. Hier had ik het lastig mee. De taalles was op dat moment een veilige plek voor mij. Iedereen kwam uit verschillende regio’s en culturen. Ik keek altijd uit naar de gesprekken die we er voerden.
In februari stuitten we op het onderwerp carnaval. Carnaval was voor mij een erg abstract idee, iets wat je op tv zag misschien? Een feest waar iedereen zichzelf vrijwillig voor schut zette? De gesprekken maakten me er echter nieuwsgierig naar.
Mijn eerste carnaval herinner ik mij nog goed, mijn moeder had verscheidene lappen stof aan elkaar genaaid tot een soort van omajurk. Samen met enkele vrienden van de taalschoolhadden we besloten om naar de Grote Markt van Aalst te gaan om te feesten. Het was fantastisch.
Ik voelde me voor het eerst echt thuis in België. Diezelfde avond besloot ik dat ik dat gevoel van toebehoren wou delen met anderen. Al ben je nu autochtoon of allochtoon, iedereen verdient toch een reden om te vieren?”

Was dat het moment waarop je Prins Carnaval wou worden?

“Op een manier wel, maar mijn doel was en is tot op de dag van vandaag enkel om mensen blij maken.
Het jaar na mijn eerste carnaval sloot ik me aan bij het organiseren van carnaval in de stad. Op deze wijze voelde ik mij een waarlijk deel van het feest. Zo kon ik de vreugde die ik ervoer door carnaval verspreiden doorheen Aalst.
Ik ontmoette mijn lieftallige vrouw later op een carnavalscomité, en in 2020 gaf ze mij een prachtig zoontje. We noemden hem naar mijn vader, Yusuf.
Vorig jaar werd ik aangesteld als Prins Carnaval, Het was werkelijk een droom die uitkwam. Het was dan ook een enorme moeite om het een geheim te houden tot de proclamatie. (Rafi lacht) Uiteindelijk werd carnaval de sleutel tot integratie voor mij.”

Wilt u tot slot nog iets meedelen aan zij die er ook van dromen Prins Carnaval te worden?

“Prins Carnaval zijn betekent voor mij anderen blij maken door zelf blij te zijn. Mijn advies; gewoon je best doen en er volledig voor gaan. Al ben je nu autochtoon of allochtoon, man of vrouw, oud of jong. Wanneer je je ergens voor inzet met volle oprechtheid, dan zal die inzet nooit verloren gaan. Dit geldt voor iedereen die zijn dromen wil najagen of gewoon wil doen wat hij graag doet. Ik geloof in jullie, succes!”

WINNAAR REEKS 4 - DERDE GRAAD SECUNDAIR ONDERWIJS

• Naam: Buse Kirmaci
• School: Lucernacollege Houthalen
• Afdeling: Davidsfonds Bocholt
• Titel inzending: Zijn moderne feesten een vorm van escapisme?

Zijn moderne feesten een vorm van escapisme?

De moderne mens lijkt geobsedeerd door feesten. Of het nu gaat om nachtclubs, festivals of huisfeesten, overal zien we mensen die zich volledig verliezen in de muziek, de lichten, en de drank. lk geloof dat dit een vorm van escapisme is, een poging om te ontsnappen aan de steeds toenemende druk van de maatschappij. Terwijl velen misschien zullen zeggen dat feesten gaat om plezier en het opbouwen van sociale connecties, zie ik het vooral als een manier om de harde realiteit van het dagelijkse 'even te vermijden’. Feesten zijn voor velen een tijdelijke ontsnapping — een moment om even te vergeten wie ze zijn en wat ze moeten doen.

Laten we eerlijk zijn: de meeste mensen leven tegenwoordig onder een enorme druk. Of je nu student bent, werkend, of zoekend naar een job, het leven kan behoorlijk overweldigend zijn. Iedereen moet handelen. We willen constant aan de verwachtingen van familie, vrienden, en de maatschappij beantwoorden. Sociale media houden ons de hele tijd voor wat succes zou moeten betekenen: een perfecte carrière, een mooi huis, een fitte en aantrekkelijke partner, en vooral: plezier. Want als je niet aan het feesten bent, tel je dan nog wel mee?

Het is dan ook niet verrassend dat mensen zich steeds vaker wenden tot feesten om aan deze druk te ontsnappen. Want wat is een feest anders dan een tijdelijke ontsnapping? Even geen verantwoordelijkheid, geen planning, geen verplichtingen. Je hoeft alleen maar aanwezig te zijn, de muziek te voelen en de zorgen van je af te laten glijden. Het is de ultieme vorm van ontkenning, een manier om voor een paar uur te doen alsof je problemen niet bestaan.

Wat me vooral opvalt, is hoe vaak dit patroon zich herhaalt. Mensen leven van het ene feest naar het andere, op zoek naar dat ene moment van vrijheid en zorgeloosheid. Maar zodra de lichten uitgaan en de muziek stopt, keert de realiteit genadeloos terug. De stress op het werk, de deadline van je studie, de onzekerheden over de toekomst — ze wachten allemaal geduldig tot het feest voorbij is. Feesten biedt geen oplossing voor deze problemen; het stelt ze alleen even uit.

En wat dan? As het leven zo zwaar en uitputtend is, waarom zouden we ons dan niet verliezen in de roes van een feest? Is het dan zo slecht om af en toe te ontsnappen? Misschien niet. Misschien hebben we juist wel méér van dit soort ontsnappingen nodig, omdat de moderne maatschappij ons niet de ruimte geeft om te pauzeren. Maar ik vraag me af of dit echt de manier is waarop we zouden moeten leven. Moeten we ons geluk laten afhangen van momenten van ontsnapping, in plaats van te werken aan een leven waar we niet constant van willen vluchten?

Een ander punt dat ik wil aansnijden is de rol van sociale media. Feesten zijn niet alleen maar een moment van ontspanning; ze zijn ook een status quo geworden. Hoe vaak zien we mensen niet de tijd van hun leven veinzen op Instagram of TikTok, terwijl ze in werkelijkheid misschien niet eens zoveel plezier hebben? De sociale druk om deel te nemen aan deze feesten is enorm. Als je niet meedoet, als je niet die foto's post van jezelf in een club of op een festival, dan lijkt het alsof je iets mist. Alsof je leven minder waard is. Het feest is niet meer alleen een moment van plezier, maar een prestatie op zich.

Daarom zie ik moderne feesten vooral als een vlucht voor velen. Een vlucht uit de dagelijkse sleur, uit de verwachtingen van de maatschappij en soms zelfs uit jezelf. We willen vergeten, en een feest biedt ons die mogelijkheid. Het is een paar uur waarin de wereld stil lijkt te staan, waarin niets ertoe doet behalve het moment. Maar de volgende ochtend moeten we weer in de spiegel kijken en zien we de werkelijkheid zoals die is. Het zou mooi zijn als we de energie die we steken in het vluchten naar feesten, konden gebruiken om iets aan ons dagelijks leven te veranderen. Om de dingen aan te pakken die ons zo laten verlangen naar ontsnapping. Want op lange termijn helpt het ons niet om steeds maar weer te vluchten.

Natuurlijk is er niets mis met een keer goed feesten. We hebben allemaal momenten nodig om te ontspannen en los te laten. Maar laten we niet doen alsof dit de oplossing is voor onze problemen. Feesten zijn, hoe leuk ook, een tijdelijke verdoving. Een manier om even te ontsnappen aan de constante druk en verwachtingen. Wat echt nodig is, is dat we een manier vinden om een leven te leiden waar we niet steeds aan willen ontsnappen. Een leven waarin feesten een toevoeging is, in plaats van een noodzaak om te overleven.   

Dus ja, moderne feesten zijn een vorm van escapisme. Maar misschien is dat wel precies waarom we er zo naar verlangen.

--

(C) Pieter Mylle

Labels: junior Journalist Junior Journalist