"Ik werp me graag op als moderator, als meester van het grijs in een zwart-witte wereld"
Cartoonist Arnoleon: tussen pizza en potlood
Een schoolbord, een pizza-oven en een tekenpotlood. Als er drie voorwerpen metaforisch zijn voor het bestaan van Arno Van de Velde, dan zijn het die. De voormalige leerkracht en huidige illustrator-pizzabakker droomt van meer tijd om al zijn aliassen te combineren, maar is vooral blij als hij met zijn cartoons een steentje kan verleggen.
De schoolbanken zijn de rode draad in zijn creatieve carrière, vertelt Arnoleon – het pseudoniem van Arno Van de Velde waaronder hij onder andere op Instagram en als auteur duizenden mensen een glimlach bezorgt met zijn cartoons. “Op de middelbare school en in het hoger onderwijs was ik altijd aan het tekenen. Door mijn ADHD – weet ik nu – was dat de enige manier om me te kunnen concentreren op wat de leerkracht aan het vertellen was. Toen ik later zelf als leraar aan de slag ging, begon ik dagelijkse situaties uit de klas in tekeningen om te zetten en deelde ik die online. Uiteindelijk zijn daar twee boeken vol cartoons over het onderwijs uit voortgevloeid.”
Intussen zei je het onderwijs vaarwel om honderd procent voor je job als illustrator te gaan. Hoe heeft die keuze je verrijkt?
“In eerste instantie was tekenen vooral een hobby, tot ik er zo vaak mee bezig was dat ik – met mijn onderwijsjob erbij – eigenlijk twee fulltimes aan het combineren was. Om mezelf meer creatieve vrijheid te gunnen, stopte ik met lesgeven. Als zelfstandige kan ik nog altijd niet zoveel uren werken als ik zou willen – ik heb twee jonge kinderen – maar ik kan wél mijn uren kiezen. Regelmatig sta ik aan de schoolpoort om mijn dochter op te halen. Dat kan niet iedereen zeggen. Zelfstandige worden heeft er dus niet alleen voor gezorgd dat ik me op creatief vlak verder kon ontplooien, maar ook in mijn privéleven.”
“Hoe graag ik ook teken, altijd ‘aan’ moeten staan op creatief vlak vraagt veel. Daarom combineer ik illustreren sinds een tijd met een halftijdse job als pizzabakker. Die twee lijken haaks op elkaar te staan, maar voor mij is dat een verrijking. Pizzabakken is een welkome afwisseling en geeft lucht, waardoor ik meer inspiratie krijg voor cartoons. Tekenen doe ik trouwens nog altijd deels in opdracht, maar ik probeer ook ruimte te laten voor vrij werk. Om mokken of telefoonhoesjes te ontwerpen, bijvoorbeeld. Tijd voor eigen, vrij werk is nodig, want altijd volgens de vraag van anderen werken verveelt en doodt mijn creativiteit.”
“Ik heb tijd voor eigen, vrij werk nodig. Altijd volgens de vraag van anderen werken doodt mijn creativiteit”
“Weten dat niet elke cent die ik verdien uit creativiteit moet voortkomen, schept rust. Het is zelfs zo dat ik nu op een weekenddag ideeën voel borrelen die ik niet gehad zou hebben mocht ik fulltime met illustreren bezig zijn. Bovendien krijg ik er als pizzabakker veel vaardigheden bij, dat vind ik waardevol. Vroeger zou ik gaan bijstuderen, maar met twee kinderen is dat vandaag minder evident. Door een ambacht te leren, kan ik de behoefte om mezelf verder te ontplooien toch vervullen.”
In welke vormen krijgt cultuur vandaag een plek in je leven?
“Met kleine kinderen in huis is cultuur vaak het eerste wat er bij inschiet. Heel jammer vind ik dat. Mocht ik de boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen op een stapeltje leggen, dan wordt het maar triest. Gelukkig wordt in mijn gemeente heel wat cultuur op een presenteerblaadje aangeboden. Aan het begin van het seizoen leg ik meteen alle voorstellingen vast die ik dat jaar wil zien, dan plan ik mijn agenda daarrond. En omdat ik me vaak op het internet en sociale media bevind, leerde ik online ook heel wat kunstenaars kennen. Het lukt me dan misschien niet om een expositie live te bezoeken, maar op die manier komt hun kunst toch bij mij.”
Op welke manier hoop je zelf bij mensen te resoneren?
“Ik wil met mijn cartoons vooral wat nuance brengen. Ik observeer wat rond mij gebeurt – vroeger in het klaslokaal, vandaag binnen mijn eigen gezin en ver daarbuiten – en maak daar illustraties rond. Dat dat voor anderen iets kan betekenen, doet mij plezier. Ik maakte bijvoorbeeld verschillende cartoons over mijn vasectomie – na twee kinderen en een vervulde kinderwens voor mij een logische stap. Daar kreeg ik veel reactie op: dat ik daarover iets durfde te brengen! Mijn tekeningen helpen blijkbaar het taboe een beetje mee de wereld uit, waardoor ze voor mezelf ook waardevoller worden.”
“Met mijn cartoons hoop ik vooral wat nuance te brengen”
“In mijn tekeningen probeer ik vooral mijn eigen mijn mening niet op te dringen, ik wil in de eerste plaats een objectieve weergave geven van de werkelijkheid. Ik probeer ergens een moderator te zijn, iemand die de werkelijkheid op een net iets genuanceerdere manier brengt dan de gemiddelde HLN-commentator. Dat neemt niet weg dat ik regelmatig toch reacties krijg van mensen die ik blijkbaar tegen de borst gestoten heb. Toen ik een cartoon maakte over mijn twee kinderen in bad, kreeg ik de opmerking dat ik een onverantwoorde ouder was, omdat er niemand mee in beeld zat om op de kinderen te letten. Dat ik voor de grap een haardroger op de rand van het bad had gelegd, klaar om bij de minste beweging de kinderen te elektrocuteren, maakte het er niet beter op.” (lacht)
