“Veldrijden zal altijd typisch Vlaams blijven”
Met een dikke jas, muts en sjaal aan, botten in de modder en een plastieken pintje bier in de hand in putteke winter wat gaan dabben op een veld terwijl sportievelingen een uur lang rondjes fietsen: welkom in Vlaanderen. Wereldkampioen veldrijden bij de beloften Joran Wyseure (21) omarmt de charme van de volkssport.
Tekst: Daan Paredis, Foto: GOYVAERTS/GMAX AGENCY
Op het moment dat Joran Wyseure begin 2022 in Fayetteville (VS) als eerste over de meet rijdt van het WK veldrijden bij de beloften barst 6.500 km verderop in Lichtervelde een volksfeest los. Eén van de 9.000 inwoners van het West-Vlaamse dorp is net wereldkampioen veldrijden geworden. “Blijkbaar hing heel Lichtervelde vol Belgische vlaggen. Ik had er ergens wel een paar verwacht, maar niet dat het er zo veel zouden zijn. Toen ik terug naar België kwam, dacht ik dat ik m’n normale leventje weer tegemoet ging. Niet dus. (lacht) Hier in het dorp was er een gigantisch feest en daarna nog een huldiging... Ik had dat niet zien aankomen, dat was echt supertof.”
“Ze proberen de sport te internationaliseren, maar dat typische slechte weer heb je alleen in Vlaanderen”
‘Wereld’kampioen
Het is een schitterende titel, die van wereldkampioen veldrijden. Al is de wereld relatief. In de top tien van het wereldkampioenschap bij de beloften prijken zes Vlamingen, drie Nederlanders en twee Britten. “Ze proberen de sport te internationaliseren en zeker bij de jeugdreeksen merk je wel dat daar wat beweegt. Op zich vind ik dat goed, maar ik denk dat veldrijden altijd puur Vlaams zal blijven. Dat typische weer, echt koud, met regen en veel wind, dat heb je alleen hier. Dat vind je niet in Spanje of Italië en dat is echt eigen aan de sport. Als buitenlanders veldrijden professioneel willen beoefenen, zullen ze altijd bijna verplicht blijven om naar onze regio te komen.”
“Vanuit alle uithoeken van West-Vlaanderen zakten mensen af naar Lichtervelde voor het volksfeest”
Go go Joran
‘Onze regio’ is dan Lichtervelde en omstreken, Vlaanderen dus. Een lokale bakker had aan de vooravond van het WK taartjes gebakken met ‘Go go Joran’ erop. Nadat de dorpsheld de wereldtitel effectief in de wacht sleepte, schoot de bakker opnieuw in gang met kampioentaarten. “En om 7u30 de dag erna waren die allemaal al weg”, lacht Joran. “We eten hier graag taart, ja, ook typisch Vlaams. Mensen kwamen uit alle uithoeken van West-Vlaanderen naar Lichtervelde en ik kreeg ik-weet-niet-hoeveel berichtjes.”
Bussen
Zeggen dat Vlaanderen koers ademt, is een understatement. “In de winter leggen ze hier hele bussen in om naar de cross te komen kijken. Het lijkt wel of heel het dorp daarmee bezig is, da’s echt de max. Heel dat gebeuren, alles wat erbij komt kijken, maakt deel uit van de koers. Ik vind het heel chique dat dat zo leeft.”
“Veel mensen komen naar de koers om samen te zijn, niet voor de wedstrijd”
Eén seconde
Zonder de sport zou al die bedrijvigheid uitblijven. De koers brengt mensen samen. “Als een grote wedstrijd door een dorp of een stad passeert, is er vaak weken voordien al van alles rond te doen. Daaraan zie je dat de koers leeft in Vlaanderen, het is een echt volksgebeuren. Veel mensen komen naar de koers kijken zonder ook maar één seconde van de wedstrijd te zien. Het belangrijkste is dat ze samenkomen. Het grote verschil met andere sporten zoals voetbal, is dat er minder harde concurrentie heerst. Je kan fan zijn van een renner, maar niemand is ooit echt tégen een andere renner. Zo komt iedereen wel met elkaar overeen.”
Materiaalpost
En behalve een volksgebeuren, is veldrijden ook een familieding. “Mijn grootouders hadden vroeger een bakkerij hier in het dorp en daar kwamen redelijk wat coureurs over de vloer. Ik ging dan af en toe eens mee naar de koers kijken met onder andere Stefaan Vermeersch (de vader van Gianni, red.) en zo is de microbe ontstaan. Bij zijn laatste koers kreeg ik zijn handschoenen, sokken en trofee en toen wist ik het zeker: ‘ik wil coureur worden’. Vandaag zitten we voor een veldrit met heel het gezin in de camper en staat mijn papa samen met een van mijn beste kameraden in de materiaalpost. Dat is niet vanzelfsprekend, net zoals mijn grootouders die altijd naast het parcours komen staan. Ik vind dat kleinschalige, gezellige van het veldrijden heel tof en hoop dat dat altijd zo blijft.”
Met het jaarthema 'Trots in Vlaanderen' zet Davidsfonds cultuur in heel Vlaanderen en Brussel in de kijker. Ontdek binnenkort alle activiteiten binnen het jaarthema in de activiteitenkalender op onze website.
