Voor jou gelezen: Het sleutelbeengebaar
Jeugdboekenmaand! Een hele maand die in het teken staat van kinder- en jeugdboeken, wat een feest. Dit jaar is het overkoepelende thema helden en schurken. Het perfecte moment om zelf een jeugdboek in te duiken. Onze boekenmedewerker Laura nam Het sleutelbeengebaar van Hilde Van Cauteren mee naar huis. Schurkachtig goed of heroïsch slecht?
Tekst: Laura Huygen
Jeugdboeken, eigenlijk is het een genre op zich. Ikzelf was een wispelturige lezer toen ik jonger was, aangezien ik vaak boeken las die niet voor mijn leeftijd waren. Ofwel las ik dezelfde kinderboeken opnieuw en opnieuw, ofwel las ik dingen waarvoor ik misschien te jong was. En natuurlijk beoordeelde ik boeken op basis van hoe ze eruit zagen. Nu ik erover nadenk is er nog niet zoveel veranderd na al die jaren. 
Nooit te oud voor een jeugdboek
Het sleutelbeengebaar van Hilde Van Cauteren zou ik vroeger zelf nooit hebben uitgekozen. Voor een boek dat geen deel uitmaakt van een reeks vond ik het waarschijnlijk te dun. De kaft had me niet aangesproken. En het onderwerp had me misschien ook weinig gezegd, omdat de titel ook wat vaag is als je niet weet waar het over gaat. Wat een zonde! Want nu, met mijn 25 jaar, had ik het boek op twee avondjes uit. Twee avondjes, omdat ik toch ook even moest slapen tussendoor. Met tegenzin legde ik het aan de kant. En met veel goesting pikte ik de draad weer op de dag nadien. En het boek ging weer dicht met een diepe zucht: het is al gedaan.
In de plaats van…
Het sleutelbeengebaar speelt zich af in de toekomst, al zijn de echo’s uit de geschiedenis er duidelijk in hoorbaar. Botan leeft in een maatschappij waar alles puur en zuiver moet zijn. Zelfs kindjes mogen enkel gemaakt worden met de nodige controle, zodat alle fouten uit hun DNA gehaald kunnen worden. De ouders van Botan vluchtten naar dit land toen hij nog klein was, maar als illegaal persoon mag Botan niet langer blijven nu hij ouder is. Als geluk bij een ongeluk wordt er een nieuwe robot ontwikkeld. Een robot die er exact zo uitziet als Botan…
Botan slaagt erin om de plaats van zo’n robot in te nemen, als verzorger van de zwaar gehandicapte Yuki. Zij is blind, zit in een rolstoel en is erg in zichzelf gekeerd. Beetje bij beetje bloeit ze open met haar nieuwe ‘robot’, tot blijkt dat ook Yuki het land uitgezet kan worden met haar onzuiver DNA. Vanaf dan komt alles in een stroomversnelling terecht en wordt het razend spannend.
Levensecht
Het hele boek leest enorm vlot en laat je niet meer los. Het is ook erg realistisch, wat ik altijd wel apprecieer aan fictieboeken. Botan en Yuki waren voor mij niet louter ‘papieren personages’, want ook zij hadden hun behoeften. Van honger en dringend naar het toilet moeten, tot eens goed huilen. Dat maakte hen levensecht. En de vriendschappen in het boek zijn onwaarschijnlijk mooi. Vandaar ook het hartbrekende einde. Ergens hoop ik dat er een vervolg komt, want ik wil zo graag weten hoe het verder gaat met Botan en Yuki.
Schurken of helden?
De maatschappij van de Verenigde Steden lijkt de grote schurk in het verhaal, omdat die mensen uitsluit op basis van waar ze komen of hoe ze eruit zien. Maar is Botan dan de held van het verhaal? Hij ontsnapt als illegaal persoon, breekt (soort van) in het appartement van Yuki in en doet zich voor als haar zorgrobot. Yuki kan niet veel en is erg teruggetrokken, misschien ook niet meteen heldenvoer. Voor mij was de grootste held C2, de robot van wie Botan de plek innam en met wie hij uiteindelijk dikke vrienden wordt. Want de robot maakt de grootste opoffering van allemaal.
Het sleutelbeengebaar kan je hier kopen. Voor de jeugdboekenmaand geven we trouwens een aantal boeken weg. Maak jij graag kans op een boek? Deelnemen aan onze winactie kan hier, nog tot 31 maart.
Hou deze blog zeker in de gaten voor meer toffe boekverslagen en interessante interviews!
