Junior Journalist 2021: ‘De bloem van hoop en liefde’

Gepubliceerd door Davidsfonds op 27 april 2021

Junior Journalist, de grootste schrijfwedstrijd voor jongeren in Vlaanderen, zit er weer op voor dit jaar. Met het thema ‘schatten’ in hun achterhoofd gingen duizenden scholieren het afgelopen schooljaar aan het pennen, met heel wat mooie resultaten. Maar slechts één iemand kan de nationale winnaar zijn. Of in dit geval vier, want voor iedere reeks koos de nationale jury een getalenteerde Junior Journalist die de hoofdprijs wegkaapte. Op onze blog en in onze Davidsfonds krant ‘Het Accent’ stellen we de vier winnende teksten voor. Als derde presenteren we graag het interview van Iliana Staelens.

Iliana nam deel aan Junior Journalist in reeks 3 (tweede graad secundair onderwijs) via de afdeling Maldegem en ook in de finale won ze de hoofdprijs. Lees nu haar interview hier!

De bloem van hoop en liefde

“Vandaag heb ik een interview met Aurélie. Zij werd veertien jaar geleden te vondeling gelegd onder een glijbaan. Ze werd opgenomen in een weeshuis en kreeg daar ook haar naam, Aurélie. Op haar twaalfde liep ze weg. Al gauw merkten winkeltjes op dat er producten verdwenen. Bij deze werd er telkens een nog nooit geziene, prachtige bloem achtergelaten. Van het meisje was er een jaar geen spoor totdat de bloem op de juiste plaats bij de juiste mensen achtergelaten werd…”

Dag, Aurélie.
Dag, Iliana.

Laten we beginnen bij het begin. Hoe was het leven voor jou in het weeshuis?
Tja, hoe was het? Het weeshuis zelf was een oud huis. Er zaten barsten in de muren, er hingen overal spinnenwebben, het was kortweg goed om zo’n typisch spookhuis in een horrorfilm te spelen. De eigenaar zelf was een donker figuur. Na de dood van zijn vrouw had hij zich volledig afgesloten voor emoties. Ik geloof er nochtans in dat wanneer hij het weeshuis met zijn vrouw startte, het één moet geweest zijn van warmte en liefde. Daar besloot ik in te geloven toen ik een oude foto zag van hem en zijn vrouw die samen met een paar weeskinderen aan het knutselen waren. Hij keek daar zo gelukkig! Wanneer hij erachter kwam dat ik in zijn spullen gesnuffeld had, werd ik echter weer naar de realiteit gezogen.

Was dat het moment dat je besloten had om weg te lopen?
Het heeft toch wel mee een rol gespeeld. Toen hij me betrapte met de foto, rukte hij hem uit mijn hand, waarna ik meende tranen in zijn ogen te zien opspelen. Dat was de allereerste keer dat hij emoties toonde. De weken die volgden werd hij echter killer. Ik besloot dat ik daar niet meer kon blijven. Het was zinloos om nog steeds te blijven hopen geadopteerd te worden. Ik moest daar weg.

Dus liep je weg. Weglopen op zich is niet zo ongewoon. Wel de feiten dat je een jaar lang vermist werd en die bloemen achterliet. Daardoor wou ik je verhaal horen. Hoe ben je erin geslaagd om een jaar lang niet gevonden te worden en vanwaar die bloemen?
Midden in de nacht ben ik het huis uitgeslopen. Dichtbij het dorp stond een bos en ik besloot daar te overnachten. De volgende dag zag ik mensen die de omgeving uitkamden op zoek naar mij. Ik moest een goede schuilplaats vinden en vond diep in het bos een donkere plek. De bomen zagen eruit alsof ze al een tijdje dood waren, allemaal dorre boomstammen. Op de grond groeide er ook niets. Er was maar een kleine hoeveelheid licht die de plaats bereikte waardoor het bijna volledig in schaduwen gehuld was. Ideaal om me te verbergen.
Een grommende maag midden in de nacht deed me naar het dorp teruggaan om voedsel te stelen. Met een speld uit mijn haar kreeg ik de sloten open. Ik keerde terug en mijn schuldgevoel nam toe. Ik had genoeg gezien hoe hard de mensen daar werkten om rond te komen. De donkere plaats waar ik zat, vrolijkte me ook niet bepaald op. Ik besloot om de plaats toch wat meer te doorzoeken. Verderop kwam ik de bloemen tegen. Ik stond er zelf verbaasd van dat zo’n mooie bloemen konden groeien op zo’n levenloze plaats. Het bracht me mijn hoop terug. Dat ook al is het nog zo donker en verwacht je niet dat er nog ooit iets moois zal groeien, je misschien wat verder moet zoeken om het tegen te komen. Dat bracht me op het idee om de bloemen achter te laten waar ik stal. Zie het als mijn soort teken van hoop op iets moois dat gewoon nog zijn manier moest vinden om te groeien in het donker.

Hoe zijn je adoptieouders erin geslaagd om je te vinden aan de hand van enkel die achtergelaten bloem?
Wel, ze waren nieuw in het dorp komen wonen in hun bakkerij. Na het stelen van een paar broden bij hen liet ik ook daar een bloem achter. Ze hadden al veel tijd doorgebracht in het bos en gingen dieper dan waar ooit iemand kwam. Ze bezorgden me bijna een hartaanval toen ik ze eens hoorde naderen. Ik was er toen in geslaagd om verborgen te blijven, maar ze hadden de bloemen opgemerkt.
De ochtend na mijn diefstal herkenden ze diezelfde bloem en gingen terug het bos in. Ik was net een stuk brood aan het eten en hoorde plots een mannenstem zeggen: “Ze zijn goed, nietwaar?” Ik schrok me te pletter. Ik trachtte nog weg te lopen, maar de man hield me tegen. Toen ze me vroegen mee naar hun huis te gaan, zag ik geen uitweg meer en stemde toe. Ik weet nog goed hoe ik tot hun enorme boekenkast aangetrokken werd. De vrouw zag hoe geïnteresseerd ik was en besloot om me uit de boeken voor te lezen. Ze zorgden goed voor mij. Toch heb ik een aantal keer geprobeerd om weg te lopen, maar tevergeefs. Hoe harder ik mijn best deed om afstandelijker te zijn, hoe meer ze hun best deden voor mij. Ik begon me helemaal comfortabel te voelen bij hen en was dan ook razend toen ze zeiden dat ze gemeld hadden dat ik gevonden was. Ik wilde helemaal niet terug naar het weeshuis! Ik riep hen huilend toe dat er nooit mensen voor mij zouden kiezen en als ze dat deden dan wel erg dom moesten zijn. De man antwoordde simpelweg met een glimlach: “Nou, dan moeten wij dus blijkbaar heel dom zijn.”

Het lijken me geweldige mensen. Hoe gaat het nu met je?
Ik ben gelukkiger dan ik me ooit had kunnen indenken. We hebben één van de bloemen ingelijst. Het staat symbool voor de schat van ons gezin, namelijk hoop aangevuld met liefde.