Voor jou gelezen: Meerminnen verdrinken niet
“Wanneer je een boek kiest om te lezen, mag je je niet laten leiden door de cover,” dat zeiden mijn leerkrachten vroeger. Het klinkt misschien als een gouden raad, maar het is een van de weinige zaken die ik moeiteloos negeer wanneer ik door mijn favoriete boekenwinkel wandel op zoek naar mijn volgende avontuur. Mijn oog viel op de prachtige cover van Meerminnen verdrinken niet van schrijfster Saskia Maaskant. Het voert me naar onderwatertaferelen en doet me wegdromen naar de zee. Naast schelpen staat er op de cover een hint naar het plot: boven het vredige tafereel van mooie schelpen en koraal, zie je namelijk de storm woeden. En jawel, laat dat net een belangrijk motief zijn in het boek. Dat fascineerde me aan de cover van Meerminnen verdrinken niet: het prikkelde mijn fantasie én bracht me direct in het verhaal.
Tekst: Marjolein Goris
Zodra ik eenmaal voorbij de cover was gevaren en me naar het verhaal had begeven, maakte ik kennis met Janna. Ze is vanuit Rotterdam op weg naar Bruinisse, een mosselvissersdorp in Nederland. Haar oom en tante wonen er en bezitten een schip om mossels mee te vangen. Haar ouders leven helaas niet meer, maar ze herkent de stormachtige ogen van haar moeder in die van haar oom. En de storm in een mosselvissersdorp, is blijkbaar nooit ver weg.
Het verhaal bouwt op naar een waargebeurd hoogtepunt van de stormramp in 1911. Ooit was Bruinisse de grootste vissersvloot die ze in Nederland kenden, maar na die beruchte storm, schoten er helaas niet veel schepen meer over. Ik las niet alleen over deze ramp, ik beleefde hem ook. Samen met Janna’s oom en buurman vulde ik zandzakken. In een ander hoofdstuk zat ik bezorgd aan tafel met Janna’s tante. In een andere scène vocht ik tegen de wind op de fiets met Marinus, de kleermaker en dorpsomroeper. Ik zou haast beweren dat ik er zelf bij was.
Saskia Maaskant brengt het verhaal tot leven aan de hand van waargebeurde feiten en levensechte omschrijvingen van personen en gebouwen. Ik kon me iedere woning levendig voorstellen en ik zag de schepen gewoon zo liggen. Ze deinsden voor mijn ogen op en neer met het water. Die levensechtheid komt bovendien ook door de taal die Saskia Maaskant in haar roman hanteert. De personages spreken namelijk af en toe een woordje echt Bruus (het dialect van Bruinisse). Wist jij al wat ‘hosternokke’, ‘remelen’ en ‘meestoof’ betekenen? Als je dus al niet in het verhaal zat door de interessante gebeurtenissen, zal je bij de volgende ‘hosternokke’ wel terug in het Bruinisse van 1911 belanden.
Wat ik misschien nog wel het allermooiste aan het boek vind? Dat het opgedragen is aan Saskia Maaskants grootvader die ook als personage in het verhaal geslopen is als opa Boomdijk. Het toont hoe begaan de schrijfster is met het verhaal. Haar liefde voor haar grootvader en het vissersdorp komen zo helemaal naar voren.
Zelf het verhaal van ‘Meerminnen verdrinken niet’ meemaken? Koop deze Young Adult roman van Saskia Maaskant nu op onze website.
