Voor jou getest: 3 boeiende romans
Vind je het boekenaanbod soms ook zo overweldigend? Hoe maak je een keuze uit al die mooie covers en wervende flapteksten die om je aandacht roepen? Onze tip: laat je helpen door andere boekenliefhebbers. Als je lezers hoort vertellen over de boeken waarvan ze genoten hebben, voel je vaak meteen of een boek iets voor jou is. Daarom delen we drie beproefde boekentips.
Tekst: Lotte De Snijder
- De onbevlekte van Erwin Mortier, aangeraden door Klara-presentatrice Chantal Pattyn
- De kus van Dabrowski van Chris Van Camp, aangeraden door Achilles Surinx van de Davidsfonds leesgroep in Kortrijk
- Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween van Franco Faggiani, aangeraden door Davidsfonds medewerker Lotte De Snijder
1. De onbevlekte van Erwin Mortier
– aangeraden door Klara-presentatrice Chantal Pattyn
Ik bracht enkele heerlijke uren door. Het betrof De onbevlekte, de nieuwe roman van Erwin Mortier. Door de aankondiging dat dit boek de opvolger was van zijn weergaloze debuut Marcel (1999) was ik helemaal opgewonden. De schrijver zelf, die ik op veilige afstand in de studio van Pompidou trof op Klara, corrigeert: de steller van het oerverhaal is ook 21 jaar ouder geworden. In De onbevlekte hebben de schrijver en de verteller dezelfde leeftijd. Er werden ondertussen dierbare doden begraven. In de literatuur en het echte leven. De geleefde tijd wordt ondertussen anders nog in meer lagen beleefd. Mortier slaagt er als geen ander in om onder het vel van zijn personages te kruipen.
In De onbevlekte focust de schrijver op Andrea, die alsnog de naam Maria niet kreeg. Zij is de zus van Marcel Ornelis, die in de jaren 40 van de vorige eeuw houzee! met het Vlaams Legioen naar het oostfront trok, een functie kreeg bij de Einsatztruppen en na vele brieven naar het thuisfront (de meest bucolische is die over de kwaliteit van de tomaten!) zijn graf in Oekraïne vond. We maken haar mee als jong en bang meisje, als de mooie opgroeiende vrouw en uiteindelijk als de oma die haar weinige bezoekers nog altijd op te copieuze maaltijden vergast, klaar om het ouderlijk erf te verlaten. Deze korte en bedwelmend geschreven roman gaat ook over een familiegeschiedenis die zich plooit en vaak zwijgt door wat er met Marcel gebeurde. Kortom, we mogen zo geloven in onze maakbaarheid, een conditio sine qua non van het neoliberale denken, ontsnappen aan het DNA van je historiek is in dit Vlaanderen, schier onmogelijk.
© Chantal Pattyn en Lang zullen we lezen
Deze aanbeveling is ook te lezen op langzullenwelezen.be, de boekensite van VRT. Herbeluister de uitzending van Pompidou met Erwin Mortier. Of koop nu meteen het boek.
Wil je het boek bespreken nadat je het gelezen hebt? Dat kan met de leesgroep van Davidsfonds Dendermonde op 1 december 2020. Klik hier voor alle info.
2. De kus van Dabrowski van Chris Van Camp
– aangeraden door Achilles Surinx van de Davidsfonds leesgroep in Kortrijk
“Ontroerend zonder sentimenteel te worden, ongenadig zonder liefdeloos te zijn, scherp zonder de ware zachtheid te verloochenen, herkenbaar zonder clichés te laten paraderen.” – Jeroen Olyslaegers
“Een belangrijk boek, dat pleit voor de culturele herwaardering van de desintegratie als groeipijn.” – Lotte van Lith
“De man wiens naam ik draag, is niet mijn vader. Dat schreef de jonge Chris Van Camp in een poging om haar vreemde leefsituatie te begrijpen. Haar moeder, een flamboyante vrouw die graag toneel speelde, was getrouwd maar had ook een affaire met een man die in Lier een bekende viswinkel uitbaatte. Zij raakt zwanger van hem (Nonkel Rik / familienaam Schöller), overwoog een abortus, maar het kind werd toch geboren. Chris zag haar echte vader vaak. Sterker nog, zijn vrouw was haar meter (Maraine).” – Het Nieuwsblad
Nu ligt de moeder (bijna 96) van de ik-persoon (Chris) op sterven. Wiske was 1m55 groot, maar intussen verschrompelt tot 1m40. Zelf heeft Chris een partner, een dochter en een broer, eigenlijk een halfbroer. Lange tijd heeft ze haar moeder niet meer opgezocht. Met scherpe woorden werden banden doorgesneden. Ze werd gefileerd. Maar nu wil ze er zijn, daar in die kamer in het woonzorgcentrum. “Wie daar binnenstapt telt niet meer mee, een stukje van jou gaat dood.”
Wiske heeft veel van wat ze bezat, moeten achterlaten. Haar leven is bijna op. Het gevecht met de tijd verlies je altijd. Ze is dement geworden, maar soms is dementie ook een vorm van genade. Aan haar moeders sterfbed laat Chris het leven van haar moeder en van zichzelf de revue passeren. Chris herinnert zich de zwarte bladzijden van haar geschiedenis. Hoe haar leven een loterij werd. Hoe de leugen aan de waarheid werd opgehangen. Hoe de vertrouwdheid van een provinciestad je naar de keel kan grijpen. Wat moet je met de rest van jezelf doen als je moet doseren? Wat moet je doen wanneer je een ondergesneeuwde versie van jezelf wordt? Weggaan …
Stilaan komt Chris tot andere inzichten door het boek van Kazimir Dabrowski, dat ze aantreft bij de schaarse bezittingen die haar moeder had meegebracht naar het woonzorgcentrum. Een nieuwe, andere wereld gaat voor haar open. Het boek is als een kus. Ze leert wat positieve desintegratie betekent*. Dat het tegenover uiteenvallen staat. Bitter wordt zoet. “We zijn niet gewoon wie we zijn, we zijn ook wie we kunnen worden.” Ze kan thuiskomen in lang geleden. Tegen haar stervende moeder, met wie ze nu niet echt meer kan communiceren, zegt ze: “Doe dat goed!” Aan Dabrowski* schrijft ze (postuum) een brief, die ze zo eindigt: Lieve Kazimir, vang me op, als ik val. Op de begrafenis van haar moeder neemt Chris het woord en brengt een ode aan de sterke geest en de intellectuele kracht van Wiske.
Lezers die de situatie in het boek herkennen, kunnen er veel steun aan hebben. Het is vlot en goed geschreven.
* De theorie van de positieve desintegratie (TPD), geformuleerd door de Poolse psycholoog en psychiater Kazimir Dabrowski (1902-1980), is een humanistische persoonlijkheidstheorie, net als de meer bekende behoeftepiramide van Dabrowski’s vriend Abraham Maslow. (Bron: Wikipedia)
3. Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween van Franco Faggiani
– aangeraden door Davidsfonds medewerker Lotte De Snijder
Shizo Kanakuri groeit aan het einde van de 19de eeuw op in het zuiden van Japan. Daar staat hij bekend om zijn uitzonderlijke hardlooptalent. Na een intensieve training wordt hij uitverkoren om mee te doen aan de Zweedse Olympische Spelen van 1912. Maar tijdens die wedstrijd gebeurt er iets waardoor Shizo de marathon niet uitloopt.
Uit angst dat hij zijn ouders teleurgesteld heeft, durft Shizo niet terug naar huis. Hij trekt zich terug in de bergen. Niemand weet waar hij gebleven is. Uiteindelijk wordt hij, inmiddels een oude man, ontdekt door een Zweedse journalist die zijn verhaal kent en onthult. Wat gebeurde er precies tijdens de marathon en waar is Shizo al die jaren geweest?
Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Toen Franco Faggiani voor een sporttijdschrift een artikel over marathons moest schrijven, stuitte hij bij zijn research op het bijzondere verhaal.
Ik vind het nog unieker dat deze door en door Japanse roman door een Italiaan is geschreven. Het is ongelooflijk hoe hij zich ingewerkt en ingeleefd heeft in de tijdsgeest. Het boek bevat heel veel Japanse woorden en gebruiken die het een enorme authenticiteit geven.
Het verhaal bestrijkt bijna het hele leven van Shizo en staat stil bij een aantal belangrijke episodes. De manier waarop dat beschreven wordt, is helemaal niet van de hak op de tak, maar heel vloeiend en natuurlijk. Er gaat dan ook een ontzettende rust uit van het verhaal. De grote verbondenheid met en de zorg voor de natuur spelen daarbij een niet te onderschatten rol. Ik vond het een prachtig, delicaat en diepzinnig boek.
Ook de pers is lovend en het boek werd verkozen tot DWDD Boek van de Maand Januari 2020.
“Pieken en dalen; alle grote thema’s van het leven komen wel voorbij. Maar overal sijpelen die prachtige natuuromschrijvingen en die sereniteit van Japan doorheen.” – Ronnie Terpstra, DWDD-boekenpanel
“Een poëtisch verdichtsel over een man die zijn leven in schaamte slijt en pas op hoge leeftijd met zichzelf in het reine komt. Het is doordesemd van liefde voor de natuur.” – Het Parool
Om af te sluiten nog twee extraatjes:
- Dondersteen van Johan de Boose: twee jaar na het succes van Het vloekhout, dat op de shortlist van de Libris Literatuurprijs 2019 stond, komt Johan de Boose met een weergaloos nieuw boek, een diep ontroerende roman over zijn vader. Dondersteen is een roman vol warme melancholie over het omgaan met verlies. Het is een zoektocht naar verwantschap op een eenzame planeet en een fonkelend monument van een schrijvende zoon voor zijn vader. Herbeluister het interview bij Pompidou.
- Er is een kans van Richard Russo: Op een nazomerse dag in september komen Lincoln, Teddy en Mickey na jaren weer samen in een vakantiehuis op Martha’s Vineyard. Ooit waren ze verliefd op hetzelfde meisje dat na een vakantie in hetzelfde huis verdwenen is. In dit boek toont Richard Russo met humor en tederheid de valkuilen van de mens, gecombineerd met spanning en mysterie. Lees de eerste pagina’s van de proloog.
—
Niet toevallig staan deze vijf romans in de Davidsfonds Cultuurgids.
- Ben je al in het bezit van een Davidsfonds Cultuurkaart & Lidkaart, dan geniet je een korting van 10% bij een aankoop vanaf 50 euro via onze webwinkel.
- Wil je graag een Davidsfonds Cultuurkaart & Lidkaart? Bestel dan voor minstens 40 euro aan boeken en/of cd’s via de lidmaatschapsmodule op onze website.
