Friedl' Lesage op reis in Rome

Gepubliceerd door Davidsfonds op 13 april 2020

Hoe beleef je cultuur in de diepte? Radiopresentatrice Friedl’ Lesage test het in elk nummer van Davidsfonds Cultuurmagazine voor je uit en staat stil bij haar eigen ervaringen. In het maartnummer ontdekt ze de rustige plekjes in Rome en vermijdt ze alle toeristenvallen.

Tekst: Friedl' Lesage

Aan het begin van dit ronde jaar heb ik mijn vijftigste verjaardag gevierd. In Rome. Toen ik vaststelde dat ik in mijn hele halve eeuw nog maar één keer in Rome was geweest – nota bene tijdens een schoolreis waar ik me bitter weinig van herinner, behalve dat we behoorlijk onder de indruk waren van al die Italiaanse mannen – besloot ik om de Eeuwige Stad af te vinken op mijn bucketlist. Rome dus: de stad van de Caravaggio’s, de Sixtijnse kapel, het Pantheon, Galleria Borghese, Villa Farnesina, het Colosseum.

Om niet in toeristenvallen te trappen, had ik een bevriende architect naar zijn favoriete gebouwen gevraagd, een bevriende classicus die er elk jaar een maand gaat studeren gaf me een lijstje met typisch Romeinse eethuisjes mee, een kunstkenner tipte me de mooiste kerkjes en een lokaal contact drukte me op het hart welke plekken ik vooral moest mijden. Nog nooit vertrok ik zo goed voorbereid op reis.

Net voor mijn vertrek verschenen de lijstjes met de do’s en don’ts voor 2020 in de krant. Bij de citytrips die je maar beter kon schrappen, helemaal bovenaan: Rome. Vooral het urenlange aanschuiven bij de vele attracties had van de stad blijkbaar de meest onaangename plek ter wereld gemaakt. Met deze waarschuwing begon ik aan mijn verkenningstocht. De lege steegjes en verlaten pleinen vond ik zalig. Ik zag prachtige graffiti op een prachtige groente- en fruitmarkt, keek mijn ogen uit in een donkere boekenwinkel, wandelde een majestueuze bibliotheek binnen, liep het pad langs de Tiber, dronk cappuccino aan een kiosk waar klassieke muziek weerklonk en zag bij valavond de toren van de Sint-Pietersbasiliek een prachtig lichtspel spelen met de bladeren van de bomen.

Ik had het hem graag gevraagd. Wat leest u? Wat raakt u zo, dat u zich door niets of niemand laat afleiden?

Eén beeld blijft op mijn netvlies hangen. Een man zittend in een looprekje, verzonken in zijn krant. Ik kon me het scenario zo voorstellen. Zijn lectuur had hij zonet gekocht in de krantenkiosk. Strompelend had hij zich in de zon geposteerd, met looprekje en krant, zonder te beseffen dat hij er een prachtig decor gratis bovenop kreeg: een enorme oranjegele graffitimuur met een zee van ogen. Terwijl mijn geliefde de tijd nam om vanuit alle hoeken foto’s te nemen, aanschouwde ik het tableau vivant. Mensen liepen af en aan, bij de kiosk werd druk gediscussieerd, maar niks bracht de lezende man uit zijn concentratie. Zijn vingers betastten de letters, zijn ogen lieten de lectuur niet los.

Ik had het hem graag gevraagd. Wat leest u? Wat raakt u zo, dat u zich door niets of niemand laat afleiden? Is er meer dan alleen het verlangen naar de krant dat u nog de deur uit krijgt? Weet u dat u bekeken wordt, niet alleen door de lens van een fotograaf, maar ook door talloze graffiti-ogen? En doet het deugd, daar in die winterzon?

—

Davidsfonds Cultuurreizen organiseert drie reizen naar Rome: