Broodjes en borsten in La Boverie, met Dimitri Leue
De immer enthousiaste Dimitri Leue tipt in Davidsfonds Cultuurmagazine niet alleen theatervoorstellingen, maar ook andere culturele uitjes die ideaal zijn om samen met kinderen te beleven. Zo vertelt hij in het septembernummer over een geslaagd dagje in La Boverie, een Luiks museum dat op een eiland in de Maas ligt.
Tekst: Dimitri Leue
Zomervakanties zijn altijd een tikkeltje te lang. Het is dus altijd fijn om nog iets achter de hand te hebben. Zo had ik al een tijdje een bezoek aan museum La Boverie in Luik in het achterhoofd. Een tip van een vriendin die toevallig in de Waalse parel terecht was gekomen. Na wat opzoekwerk wist ik dat het museum bijzonder makkelijk te bereiken was met de trein en dat er een expo met meesterwerken liep.
Ik vertelde mijn zevenjarige dochter over de geplande uitstap. Ze drong erop aan dat ik zeker het spelletje Uno zou meenemen voor in de trein en vroeg zich af waar we zouden middageten. Ik liet haar een foto zien van het museum, dat op een eiland in de Maas ligt. Dat leek haar ook wel een geschikte plek om te picknicken.
De NMBS bleek een daguitstap naar de expo aan te bieden, zodat we heen en terug reisden voor de helft van de prijs. Fijn, maar het zou nog fijner zijn als tussen de grootste stad van Vlaanderen en de grootste stad van Wallonië één trein zou rijden. Hoewel: mijn dochter was in de wolken omdat we drie treinen moesten nemen om er te geraken. Drie!
De expo was ideaal om een kind de evolutie van de schilderkunst uit te leggen
Bij aankomst begreep ze meteen dat we niet zomaar in een stationnetje waren. Nee, het was wel degelijk Luik-Guillemins. Dat dit een architecturaal hoogstandje van Santiago Calatrava is, kon ze me niet vertellen, maar haar ogen zeiden me wel dat ze het spel met lijnen en structuren wist te waarderen. Haar mond voegde eraan toe: “Lijnen, treinen! Dat rijmt, papa.” Ik deed mijn best om even gevat uit de hoek te komen met: “Luik, puik!” Maar blijkbaar is het woord ‘puik’ niet meer zo populair op de speelplaats.
Zo’n vijfhonderd meter van het statige station begint er een ander prachtig ontwerp: een brug over de Maas die je zo bij het museum brengt. Schrijven dat deze brug een bezoek aan Luik waard is, zou overdreven zijn, maar toch moet ik mijn appreciatie delen voor die verbinding van oevers. De brug loopt ook verder over het eiland en wordt een wandelpad tussen de bomen. Ze verbindt natuur met cultuur, functionaliteit met schoonheid. Mijn zevenjarige compagnon noemde het een loopbrug en rende ze een paar keer op en af. Bij het speeltuintje met zicht op de Maas aten we onze broodjes.
De expo met meesterwerken was de moeite waard en ideaal om aan een kind de evolutie van de schilderkunst te tonen. Van figuratief, via suggestief met punten en vegen, naar kubistisch om zo bij geheel abstract uit te komen. Intussen ook nog even van realistisch naar surrealistisch. Ik pompte wat begrippen in dat kleine hoofdje en de respons die ik kreeg, was: “Waarom zoveel blote borsten? Waarom zo weinig blote piemeltjes?” Ja, als je met je kind naar een expo wilt van blote piemeltjes, is het niet meteen de beste keuze, maar verder kan ik je de uitstap van harte aanbevelen. Luik, puik!
Copyright foto: Thomas De Boever
