Junior Journalist schrijft: ‘Talentenbos’
Junior Journalist, de grootste creatieve schrijfwedstrijd voor kinderen en jongeren in Vlaanderen, zit er weer op voor dit jaar. Met het thema ‘meesterschap’ in hun achterhoofd gingen duizenden Vlaamse scholieren het afgelopen schooljaar aan het pennen, met heel wat mooie opstellen, opiniestukken en (fantasie)verhalen als resultaat. Onze regiocoördinatoren hebben elk een winnend werk gekozen uit alle laureaten van hun provincie en vertellen jou daar graag meer over.
Vandaag stellen we Lisa Pijls aan je voor, die met haar werk Talentenbos als winnaar uit de bus kwam in Antwerpen. Regiocoördinator Andries vertelt wat haar verhaal zo bijzonder maakt.
Andries: “In de provincie Antwerpen won Lisa Pijls uit Turnhout met haar verhaal Talentenbos in reeks 1 (derde graad lagere school). Ik koos voor dit verhaaltje omdat het er op meer dan één manier tussenuit springt. Bij de winnende werkjes zaten nog originele verhalen, waren wel meer opstellen goed opgebouwd en brachten verschillende schrijvers een mooie boodschap. Maar Lisa doet dat volgens mij allemáál, in een verhaaltje waar ik bovendien ook gewoon vrolijk van word.
Haar inspiratie haalde ze uit haar eigen gezin: zelf zingt en turnt ze, haar zus danst. Ook het bos als locatie is niet toevallig: ze kan enorm genieten van boswandelingen. Het idee voor haar verhaal kwam er dus vrij spontaan en snel. Het ontstond in haar hoofd als een droom en moest enkel nog neergeschreven worden. Het kaderverhaaltje van het betoverde schilderij kwam er pas later bij, dankzij de juffen die haar aanmoedigden om een beter begin te zoeken. Lisa vond het fijn om die steun van haar juffen te voelen.
Talentenbos is een verhaal over talent en het is duidelijk dat het talent van hoofdpersonage Sara ook dat van schrijfster Lisa is. Haar schrijftalent uit zich in originaliteit, een verzorgde en kleurrijke taal en een zeer slimme opbouw. En wat het helemaal ‘straf’ maakt: dit is nog maar haar tweede verhaal. Dankzij Junior Journalist ontdekte ze dus bij zichzelf een nieuw talent … ”
Talentenbos
Vanop afstand ziet Sara op het schilderij een gewoon bos. Zoals het bos dat aan de overkant van haar straat ligt. Met gewone bomen en witte konijntjes. Maar als Sara een stapje dichterbij komt, lijkt het bos wel betoverd, met allemaal groene, blauwe en bruine kleuren die in elkaar overlopen. Ze gaat met haar neus tegen het schilderij staan, tot ze er opeens door wordt opgeslorpt. Ze ziet de groene, blauwe en bruine kleuren nu echt rond zich, ze kan de bomen aanraken. Het lijkt wel alsof Sara in een heel andere wereld is. In de wereld van het schilderij.
Sara hoort in de verte heel mooie muziek en ze gaat op het geluid af. Als ze is aangekomen op de plek, ziet ze een zanger die prachtig kan zingen. Sara hoort lage tonen die heel langzaam gaan. Daarna vloeien hoge tonen in elkaar en gaan sneller en sneller. De muziek vertelt een verhaal, vertelt een leven. Sara hoort de muziek niet alleen. Ze voelt die ook in haar hart en ze gaat er automatisch van lachen. Sara vraagt: “Waar heb jij zo mooi leren zingen?” De zanger antwoordt: “lk heb dat op de notenleer geleerd en ik heb heel veel geoefend.” Ze besluiten om samen eens een stukje te zingen. Dat klinkt zelfs zo mooi dat de vogeltjes mee beginnen te zingen. Het is vooral ook heel leuk om te doen samen. Sara zegt “lk vind het wel mooi, maar ik kan mensen niet raken zoals jij. Dat zou ik wel graag kunnen!” Ze zwaaien naar elkaar en Sara stapt verder.
Een stuk of vijfendertig bomen verder ziet Sara een paar voeten en handen snel ronddraaien. Dat ziet er zo leuk uit dat Sara snel meedoet. Na een tiental radslagen samen ploft Sara lachend op de grond. De soepele turnster doet nog even verder tot ze zich in een split laat vallen. Ze plooit zich helemaal dubbel, tot het puntje van haar neus de grond raakt. Sara kijkt met open mond toe. Ze gaat zomaar glimlachen van zoveel lenigheid van de turner. Ze vraagt: “Waarvan ben je zo lenig geworden?” De turnster antwoordt: “lk oefen elke dag een beetje.” . Sara zegt: “lk vind turnen ook wel leuk, maar naar mij gaan mensen niet met open mond kijken, zoals naar jou. Dat zou ik wel graag kunnen!” Ze knikken naar elkaar en Sara stapt verder.
Ze loopt langs grote kriebelende struiken die de weg versperren. Ze vindt een weggetje er langs en daar ziet Sara een danseres die super mooi kan dansen. De danseres staat op de tippen van haar tenen en ze houdt haar kin recht omhoog. Haar armen staan in een boog naar elkaar toe. Ze draait vanuit haar heupen, haar armen en benen draaien mee tot haar linkerbeen vooraan komt. Sara ziet de dans niet alleen. Ze voelt die ook in haar hart en ze gaat er automatisch van lachen. Sara vraagt: “Waar heb jij zo mooi leren dansen?” De danseres antwoordt: “lk heb dat van mezelf geleerd en heel lang opnieuw geprobeerd.” Ze komen met elkaar overeen dat ze samen ook een stukje gaan dansen. Sara krijgt het er warm van. Sara zegt: “lk vind het wel leuk, maar ik kan mensen niet raken zoals jij. Dat zou ik wel graag kunnen!” Ze lachen naar elkaar en Sara stapt verder.
Nu Sara drie mensen heeft gezien die iets goed kunnen, wil ze zelf ook weten waar ze goed in is. Maar ze weet het niet, dus probeert ze nog eens te zingen. Dat klinkt nog steeds even slecht. Dan probeert ze nog eens een keer te turnen, maar dat lukt haar ook nog steeds niet helemaal. Tenslotte probeert ze nog eens te dansen, maar dat lukt ook niet. “Niks lukt me,” schreeuwt ze. Maar dan vindt ze een klein notablokje met een pennetje er naast. Ze denkt wie zou dit hier hebben achtergelaten? Ze raapt het notablokje en het pennetje dat er naast ligt op, schrijft snel een klein verhaaltje op en ze ziet direct dat het een prachtig verhaaltje is geworden . Ze zegt in zichzelf: “lk denk dat ik mijn talent heb gevonden.”
Met een ruk trekt Sara haar neus terug weg van het schilderij en kijkt vol verbazing naar de groene, blauwe en bruine kleuren. En dan lacht ze: “lk heb mijn talent gevonden!”
