Dimitri Leue over museumbezoeken met kinderen
De immer enthousiaste Dimitri Leue tipt in Davidsfonds Cultuurmagazine niet alleen theatervoorstellingen, maar ook tentoonstellingen die ideaal zijn om samen met kinderen te ontdekken. Of net niet, want in zijn laatste column laat hij zich van zijn kritische kant zien.
Tekst: Dimitri Leue
Museumbezoeken met kinderen zijn altijd een uitdaging. Ik heb er zestien jaar ervaring mee en weet intussen dat verschillende factoren bepalen of zo’n bezoek al dan niet zal slagen.
Je hebt musea waar ze aan de bezoekers vragen om zakjes over hun schoenen heen te trekken, waar je vanaf drie meter afstand en achter een struikeldraad naar een schilderij mag kijken en waar je vriendelijk wordt gevraagd niet te ademen in de richting van de kunstwerken. Dan heb je musea zoals de Verbeke Foundation of het Middelheimmuseum waar kunst en natuur in elkaar overgaan, waar je je soms in het werk zelf bevindt, waar je de adem van de kunst voelt.
Een duidelijk profiel is ook belangrijk: zo weet je dat je in het S.M.A.K. in een open, lichte omgeving hedendaagse prikkels mag verwachten en dat je aan de overkant in het MSK Gent klassiekere kunst aan de muren ziet hangen.
Een derde punt is de expo zelf. Hoe kinderen daarop reageren is uiteraard erg individueel. Het ene kind houdt zo veel van goud dat het zich vergaapt aan orthodoxe iconen. Het andere kind kickt op doodskoppen en skeletten en blijft daarom graag wat langer hangen bij Ensor.
En dan heb je nog een vierde factor: wat doet het museum voor kinderen? Musea zoeken naar doe-formules, naar gezinsparcoursen met leuke opdrachtjes. Daar reageren mijn kinderen niet zo goed op. Ze willen zelf ontdekken. School is voor op school. In musea moet kunst heersen, vrijheid, inspiratie.
Kunst met humor vinden kinderen erg prettig.
Ik ging met mijn zesjarige dochter naar Museum M in Leuven. Mijn gezin en ik genoten er al van fantastische expo’s van Sol Lewitt en Patrick Van Caeckenbergh. Bijzonder benieuwd zakten we dan ook af naar Leuven voor René Heyvaert en de Arenbergs.
René Heyvaert is het soort kunstenaar dat vier kapstokken zo aan elkaar kan bevestigen dat het kunst wordt. Hij laat je anders kijken naar gewone dingen. Hij maakt lepels met gespleten tong of een bezem waarbij je je handen bezeert als je de steel wilt vastpakken. Kunst met humor vinden kinderen erg prettig. Een echte schoen die in een lege lijst wandelt. Pistolets die samen een kruis maken. Zes stokken die mijn dochter deden uitroepen: “Die maken samen een smiley”. We kwamen net helemaal in de sfeer toen we merkten dat dit de enige ruimte was met kunst van René Heyvaert. Ondanks de originele opstelling en het mooie werk waren we toch wat ontgoocheld. Als dit een overzichtsexpo was, dan was die wel heel overzichtelijk.
Dan waren er ook nog de Arenbergs. Een geschiedenis van 500 jaar adel. Met een gezinsparcours, een mapje vol opdrachten. We begonnen er bijzonder enthousiast aan, maar terwijl de ruimte van Heyvaert licht en vrij was, leek alles nu donker en strak. Hier mocht je geen foto’s nemen en keken volwassenen streng als je lachte. Mijn dochter trok aan mijn arm vanaf de tweede zaal en er volgden er nog drie. Ze leefde weer op toen ze door het raam een grote kever van Fabre zag.
—
Meer lezen van Dimitri Leue?
Op onze blog lees je zijn mening over Kunstendag voor kinderen en de voorstelling SOLb.
Zopas publiceerde hij bij Davidsfonds Infodok Wolinoti. Het houten kind, dat bij zijn gelijknamige theatervoorstelling hoort.
