Friedl’ Lesage schreef een ode aan Kobe
Hoe beleef je cultuur in de diepte? Radiopresentatrice Friedl’ Lesage test het in elk nummer van Davidsfonds Cultuurmagazine voor ons uit en staat stil bij haar eigen ervaringen. Kritisch geeft ze haar mening en moeilijke vragen gaat ze niet uit de weg. In een van de vorige nummers vroeg ze zich af wat cultuur is en of eetcultuur daar ook onder valt. Lees smakelijk!
Tekst: Friedl' Lesage
Ik zou hier over mijn cultuurbeleving schrijven. Maar wat is dat: cultuur? Is dat op een veel te harde stoel naar een hoogdravend theaterstuk kijken, een veel te dik boek lezen of een intellectuele opera proberen te begrijpen? Cultuur is zoveel meer dan dat. Het is alles waarop ik de stempel ‘schoonheid’ kan achterlaten. Bij voorkeur in een mengvorm. Want in deze 21ste eeuw is er veel mogelijk. Dansen in een museum (Rosas in Wiels), kunstwerken in het theater (Kleur van Joke Devynck) of een schrijver die zingt (Dimitri Verhulst).
Dus vraag ik me af of Kobe Desramaults cultuur is. In de taal vind ik alvast een medestander: het woord eetcultuur lijkt me gelijk te geven. Ook het boek dat uitgeverij Kannibaal heeft gemaakt over het ‘werk’ van Kobe is een en al schoonheid. Drie jaar lang liet Kobe zich door een fotograaf achtervolgen. Cruciale jaren, want eind 2016 ging zijn Michelinrestaurant In de Wulf onherroepelijk dicht. De lust van het succes was een last geworden. Hij was meer manager dan kok en moest een ploeg van dertig mensen aansturen, waardoor hij niet meer aan koken toekwam. Hij gaf zichzelf een jaar de tijd uit te zoeken hoe het restaurant van de toekomst er dan wel moest uitzien.
De beelden in Kobe Desramaults hoeven niet onder te doen voor de eeuwenoude stillevens in onze koninklijke musea
Nu is Kobe de trotse eigenaar van Chambre Separée, een klein restaurant met zestien couverts in het lelijkste gebouw van Gent: de Belgacomtoren. Over drie jaar wordt de plek ontmanteld. Een ideaal perspectief voor een kok die niet wil opbranden. Die overgangsjaren werden vastgelegd in Kobe Desramaults, een prachtig fotoboek zonder recepten, maar met des te meer verhalen over eten. Over zijn flamiche, zijn duif uit Steenvoorde, zijn pruimenpitijs. Beelden die niet hoeven onder te doen voor de eeuwenoude stillevens in onze koninklijke musea. De cover heeft iets weg van de filmposter van Modern Times van Charlie Chaplin, al is wat je ziet een keuken, met op de voorgrond knapperig gegrilde ribbetjes.
Is dat cultuur? Wat mij betreft wel. Het is schoonheid in al zijn (meng)vormen. Zowel de smaak en het zicht als de tastzin worden geprikkeld: de bladzijden voelen aan als perkament, hier en daar lijken het zelfs röntgenfoto’s. En ook Chambre Séparée is niet wat het lijkt. Kobe is er behalve kok ook dj. Elke avond selecteert hij een vijftal vinylplaten die hij zorgvuldig op de pick-up legt en helemaal afspeelt. Dat alles onder het toezicht van zijn Fender Stratocaster. Die laat hij voorlopig onaangeroerd. Want de unieke elektrische gitaar kocht hij in een zotte bui, niet omdat hij erop kan spelen. Wat een heerlijke mengeling van schoonheid. En niet eens op een bedje van prei. Ik kan niet wachten tot ik aan zijn toog zit.
Copyright foto: Thomas De Boever
