Maak kennis met … Vicky Bogaert
Overal in Vlaanderen vind je gepassioneerde Davidsfonds vrijwilligers. In het Cultuurmagazine delen we hun verhalen en gaan ze voor de camera van Vicky Bogaert staan. Maar wie is Vicky en wat drijft haar? We stellen haar graag aan u voor.
Tekst: Lotte De Snijder
Wie is Vicky Bogaert?
Ik ben Vicky, 33 jaar, getrouwd met Antonio en ‘hondenmama’ van Alice en Mellow. Ik ben afgestudeerd als fotografe aan Sint-Lukas in Brussel in 2006 en schoolde me nadien nog bij in grafische vormgeving en tekenkunst.
Waar gaat jouw culturele hart sneller van kloppen?
Ik ben de hele dag bezig met beelden en ik merk de laatste tijd dat ik enorm kan genieten van ‘auditieve’ kunst. Ik ben altijd een grote muziekliefhebber geweest en mijn smaak is nogal uitgebreid, zolang het oprecht gemaakt is. Naast muziek ben ik ook een grote podcast-fan geworden. Ik zit vaak alleen te werken in mijn studio en dan is zo’n podcast op de achtergrond ideaal om me minder alleen te voelen. Ik ben wel heel kieskeurig: ik moet direct fan zijn van de stem van de presentator, anders haak ik onmiddellijk af.
De podcast waar ik op dit moment volop naar luister is Beautiful Stories From Anonymous People met Chris Gethard. Chris tweet dan een telefoonnummer en gedurende een uur lang praat hij aan de telefoon met iemand die anoniem moet blijven. De beller mag kiezen waar het gesprek over gaat en mag zelf ophangen wanneer ie wilt. Chris zelf mag niet ophangen, pas na een uur. Daar komen zo’n oprechte gesprekken uit voort, dat ik mezelf soms betrap dat ik even stop met waar ik mee bezig ben en helemaal opga in wat ik hoor.
Waar hou je niet van?
13-in-een-dozijn-muziek. Als ik naar de radio luister, heb ik vaak het gevoel dat alles nogal eenheidsworst geworden is. Als ik dan iets hoor dat ‘anders’ klinkt, iets dat je niet onmiddellijk kan vergelijken met een andere artiest, word ik heel enthousiast. Hetzelfde heb ik ook wel met films: soms kijk ik naar een film en heb ik het gevoel dat ik die al eerder zag. Ook al zijn veel scenario’s hetzelfde opgezet, een goede regisseur maakt er toch zijn of haar eigen ding van. Visueel kan je zo veel kanten uit. Beroepsmisvorming wellicht.
Waarom besloot je om van fotograferen je beroep te maken?
Eigenlijk gebeurde dat toevallig: mijn initiële droom – al van kinds af aan – was om dierenarts te worden. Toen ik in de laatste graad van de humaniora voor wetenschappen koos, bleek dat ik helemaal geen wetenschappelijk inzicht had, dus die droom heb ik dan maar opgeborgen. Een klasgenootje zei toen dat ze me eerder iets artistieks zag doen, zoals fotografie. Ik was al van kleins af aan enorm gefascineerd door fotografie. Toen ik als kind mijn eerste camera kreeg, was ik dolgelukkig. Dat was het beste cadeau dat ik ooit kreeg, veel beter dan alle poppen ooit samen.
Hoe kwam je op het idee om tekeningen te integreren in je foto’s?
Dat was een idee waar ik al langer mee speelde. In 2016 begon ik een persoonlijk project: ik fotografeerde 21 verschillende kinderen in mijn studio en interviewde hen over dromen die ze ooit hadden die ze zich nog konden herinneren: gekke, absurde dromen, nare dromen, mooie dromen. En die droombeelden ging ik nadien over hun portretten illustreren. Het is heel fijn dat ik dit nu ook kan doen voor het Davidsfonds en het niet alleen meer een persoonlijk project is.
Hoe lang werk je al als fotografe/illustrator?
Ik studeerde af in 2006 maar ben toen niet onmiddellijk begonnen als fotograaf. Ik viel na mijn studies in een zwart gat en was op dat moment te onzeker om me te profileren als creatieveling. Dus begon ik allerhande jobs te doen: administratief werk, horeca, receptionist, communicatiemedewerker … In bijberoep bouwde ik heel langzaam mijn portfolio uit en deed hier en daar wat opdrachtjes. Dat werden er op de duur meer en enkele jaren geleden ben ik veel bewuster en veel harder gaan werken aan die carrière. Vanaf 2016 ben ik officieel overgeschakeld van bijberoeper naar zelfstandige in hoofdberoep. Die 10 jaar waren nodig om mijn weg te zoeken: als creatieveling, maar ook gewoon als volwassene. Jezelf leren kennen en uitstippelen waar je voor wil staan.
Naar welke fotografen kijk je op?
Henri Cartier-Bresson is een ‘oude meester’ in de fotografie en wat mij betreft de grondlegger van de straatfotografie. Hij was dé fotograaf die het juiste moment kon vastleggen. Zijn gevoel voor timing en compositie vind ik nog steeds van zo’n hoge kwaliteit. Wat hedendaagse fotografen betreft ben ik grote fan van het werk van Frieke Janssens. Haar werk vind ik ontzettend inspirerend. En ook het oeuvre van Tim Walker vind ik fantastisch, ik houd van de donkere sprookjesachtige sfeer in zijn beelden.
Wat is je favoriete foto?
Ik denk meteen aan één specifieke foto van Henri Cartier-Bresson: een man zit op de grond in New York en tegenover hem zit een kat die naar hem kijkt. Het is hartverwarmend én hartverscheurend beeld tegelijkertijd. Maar ook compositorisch zit het perfect in elkaar. Heel eenvoudig, maar tegelijk blijf je er naar kijken, omdat het een emotioneel beeld is, maar grafisch heel strak.
Heb je een cultuurtip voor onze lezers ?
Op dit moment loopt er een expo van Frieke Janssens’ werk in Londen. Die zou ik zelf graag meepikken. Wat films betreft zou ik zeggen: elke film van Wes Anderson. En wat boeken betreft ben ik een Paul Auster-fan.
Heb je een culturele wijsheid die je wil delen?
De realiteit overstijgt de fictie, als ik onderweg ben heb ik vaak de indruk dat ik veel boeiendere scènes en beelden zie dan in het museum. Kijk dus wat vaker gewoon rond en zie de kunst in het banale.
Meer zien van Vicky Bogaert? Surf naar haar website en klik door naar haar Instagram- of Facebookaccount. Dat zijn strelingen voor het oog! En o ja, Vicky is expert in smartphone-fotografie. Ze schreef er twee boeken over en geeft interactieve workshops.
