Fred Brouwers over zijn liefde voor Davidsfonds Cultuurreizen
Sinds 2007 begeleidde Fred Brouwers maar liefst 31 Davidsfonds Cultuurreizen. 11 jaar later stopt hij jammer genoeg als reisleider en begeleidt hij van 15 tot 18 maart zijn laatste Davidsfonds Cultuurreis. Om in stijl afscheid te nemen, blikt hij terug op zijn reisleiderscarrière en deelt hij zijn liefde voor de Cultuurreizen. Bedankt, Fred!
Tekst: Fred Brouwers
Het warme groepsgevoel en de vele gesprekken tussen de plooien waren voor mij essentieel om zo lang reisleider te zijn, bijna even belangrijk als de reis zelf.
Wat mij in het algemeen zal bijblijven van mijn Davidsfonds Cultuurreizen zijn de eerste ontmoetingen. Zodra de reisgezellen – die elkaar meestal van haar noch pluim kennen – in het station of op de luchthaven handen schudden, voel je meteen een zekere band. Op hun gezichten staat te lezen dat ze allemaal in blijde verwachting zijn van de schoonheid die ze zullen delen. En voor ze goed en wel op de bestemming zijn, lijkt het alsof ze elkaar al jaren kennen: samenhorigheid rond gezamenlijke interesses, maar ook solidariteit, schept een band. Het gebeurde wel eens dat iemand wat minder goed te been was of in een rolstoel de reis deed. In die gevallen waren er altijd kandidaten om te helpen of om die stoel een eindje te duwen. Dat warme groepsgevoel en de vele gesprekken tussen de plooien waren voor mij essentieel om zo lang reisleider te zijn, bijna even belangrijk als de reis zelf.
Toen ik ermee begon, kreeg ik vaak de vraag van vrienden of zo’n groep begeleiden niet vervelend was. Want ze dachten dat je alleen maar af te rekenen had met een stelletje vervelende zeurders over het te warme of te koude eten, over een te kleine of te donkere kamer of over een te lange of te korte wandeling. Niets van dat alles: ik heb het geen enkele keer meegemaakt. Anders was ik meteen gestopt. Ik begeleidde echt geen reizen om er rijk van te worden.
Nu ik er zo over nadenk, heb ik toch de beste herinneringen aan de Londenreizen. Met die reizen is het trouwens allemaal begonnen. Ik ken de stad erg goed en als Germanist, anglofiel en melomaan bestaat er geen betere plek om te vertoeven. En kan je iets fijners bedenken dan datgene te delen waar je zelf ontzettend van houdt? Dat is trouwens ook tijdens mijn jaren als leraar en als VRT-presentator een drijfveer geweest.
Specifiek voor Londen denk ik graag terug aan een concert in de Royal Festival Hall met als solist ‘onze’ Yossif Ivanov, die toen pas tweede was geworden in de Koningin Elisabethwedstrijd. Omdat ik hem goed kende, had ik hem gevraagd om achteraf de groep even te komen groeten. Dat was uiteraard een gesmaakt extraatje. Of de voorstelling van Les Misérables, waarin – alweer ‘onze’ – Hans Peter Janssens de hoofdrol Jean Valjean zong in het Palace Theatre. Hans Peter ging na de voorstelling samen met ons eten bij een Indiër.
Soms was er ook eens een gratis verrassing bij. Zo ging ik op zondagvoormiddag elke keer met de groep naar een dienst in de journalistenkerk St Bride’s, in de schaduw van de imposante St Paul’s. Daar, in die kleine Church of England van architect Sir Christopher Wren, werden we speciaal verwelkomd door de rector. Ik zag er ook regelmatig traantjes in de ogen van verraste Davidsfonds reizigers die genoten van het twaalfkoppige professionele koor, hun sublieme gezang en het overweldigende orgelspel. De receptie achteraf, waarop we telkens waren uitgenodigd, legde het grote sociale verschil met onze kerkdiensten bloot.
Mijn reizen waren altijd sterk met muziek verbonden – dat zal niemand verbazen – en brachten me naar een aantal onvergetelijke plaatsen. We deden de Bachroute en bezochten belangrijke plaatsen waar hij vertoefde, zoals Leipzig, Weimar en zijn geboortestadje Eisenach. Maar ook het onooglijke Ohrdruf, waar hij als weeskind bij zijn oudere broer terecht kwam. Daar werden we zowaar, helemaal onverwacht en niet gepland, verwelkomd door een delegatie van de stad in de kledij van Bachs tijd.
In Italië zal het operafestival in openlucht van Macerata me zeker bijblijven. Veel minder bekend dan Verona, maar artistiek boeiender en bovendien in een arena die je veel meer het gevoel geeft in een normaal, gezellig theater te zitten – zonder dak weliswaar – dan het immens grote Verona.
Je vindt er ook een evenwichtige mix van controversiële regies en meer traditionele, maar nooit oubollige voorstellingen. De Marche, de streek waar Macerata ligt, is bovendien een regio voor fijnproevers. Geen wonder dat Rossini daar vandaan kwam. En over eten gesproken: het culinaire aspect is bij de Davidsfonds Cultuurreizen steeds tot in de puntjes verzorgd. Dat vertelden mensen die ook af en toe met andere organisaties reisden en die wat eten betreft toch een stuk minder kwaliteitsvol waren.
Ik heb de Davidsfonds Cultuurreizen steeds met plezier gedaan, maar plots had ik het gevoel dat het genoeg was geweest, zonder daar een rationele verklaring voor te hebben. Dat ik vanaf nu vast een aantal plekjes terug ga opzoeken met mijn vrouw, familie en/of vrienden bewijst dat ik er met een positief gevoel mee stop. Maar gaat u er in elk geval onverdroten mee door!
___
Ben je zelf op reis geweest met Fred Brouwers of wil je ook je ervaringen met Davidsfonds Cultuurreizen delen? Laat dan gerust iets achter onder dit bericht!
