Voor jou gezien: ‘Belgian rules / Belgium rules’
Je hebt er misschien al over gelezen of gehoord: de nieuwste productie van Jan Fabre en Troubleyn. Belgian rules / Belgium rules is na zijn ‘Mount Olympus’ een nieuw Fabre-epos. Ik heb me ver gehouden van besprekingen en recensies om met een onbevangen blik naar de voorstelling te kunnen gaan. Een uitstap die werd beklonken onder vrienden na een bezoek aan het fascinerende Troubleyn / Laboratorium met Davidsfonds Borgerhout trouwens.
Tekst: Cecilia Coppens
Dat het een ‘bijzondere’ voorstelling zou zijn, daar had ik me op voorbereid. Jan Fabre is nu eenmaal bij momenten een controversieel figuur. Of je hem kent van de kevers, vliegende katten of van beelden zoals ‘de man die de wolken meet’: Jan Fabre is allesbehalve een brave portretschilder. Maar dat het zó geschift zou zijn, dat had ik me niet kunnen voorbeelden. De uitdrukking ‘alle gekheid op een stokje’ werd plots wel heel tastbaar.
3 uur 40 minuten. Dat was de duurtijd die het Toneelhuis de dag voordien meedeelde in haar mail met praktische informatie over de voorstelling. Zonder pauze. Slik. De goesting in een avondje uit op een doordeweekse avond werd toch wat gefnuikt. Mijn vriend en ik maakten de afspraak dat we het niet moesten uitzitten. Dat we zouden vertrekken als we allebei wegwilden. Dat stelde gerust.
Maar de ‘noodknop’ was niet nodig. Ik was zelfs liever niet weggeglipt om naar het toilet te gaan. Want de voorstelling is zo speciaal dat ik geen minuut wilde missen.
Als een droom waarin alle mogelijke clichés over Belgen zijn verwerkt en tot leven komen.
Als een waanzinnige collage van flarden Belgische geschiedenis en kunst.
Je krijgt als toeschouwer een idee hoe Alice in Wonderland zich gevoeld moet hebben.
Net zoals bij haar begint de voorstelling als een goedaardige droom vol verwondering, die stilaan omslaat en een zeer duister kantje krijgt. Waar Fabre aanvankelijk echt een ‘wonderland’ voorstelt met België als een soort kermis, krijgt het memento mori-motief na een tijd de overhand. Inclusief herinneringen aan het duistere verleden van België.
Ik kan, net zoals recensenten ongetwijfeld hebben gedaan, de voorstelling concreet beschrijven en er de meest choquerende momenten uit citeren. Maar dat zou voor jou de pret bederven. Want waarvan ik net enorm genoten heb is de verrassing. Het bijna vier uur lang bedolven worden onder originele interpretaties van België als land en de Belg als (meer dan) frietjesetende en bierdrinkende meertalenspreker. Voor mij is het de voorstelling van het jaar.
Toch benieuwd naar wat impressies?
‘Belgian rules / Belgium rules’ heeft ook haar eigen website.
Zin gekregen om zelf naar de voorstelling te gaan kijken? Dat kan nog in de schouwburg in Kortrijk of het Kaaitheater in Brussel. De speellijst vind je hier.
Voorstelling gezien op donderdag 16 november 2017 in Toneelhuis Antwerpen.
Copyright foto: Wonge Bergmann
